Goede sulfatering is ook belangrijk voor de functie en integriteit van de darm- en niermembranen en voor de functie van verschillende enzymen, waaronder insuline, gastrine en cholecytokinine (CCK).

De meeste zwavel (sulfaat) voor sulfatering is afkomstig van de oxidatie van de zwavelhoudende aminozuren methionine en cysteïne.

Het zwavelachtige aminozuur cysteïne kan worden gevormd uit het essentiële zwavelachtige aminozuur methionine via een paar stappen. De aanwezigheid van vitamine B6 en het aminozuur serine is belangrijk voor deze conversies. Het cysteïne kan vervolgens worden omgezet in sulfiet via oxidatie en transaminatie. Tenslotte kan sulfaat (nodig voor sulfatering) worden gevormd uit dit sulfiet via oxidatie.

Verstoring van het zwavelmetabolisme (sulfatering) kan leiden tot een verhoogde permeabiliteit van de darm, verminderde back-up van stoffen (waaronder sulfaat) uit de nieren, problemen met ontgifting en neurologische en allergische klachten. Een stuitend zwavelmetabolisme is onder andere gevonden bij autistische kinderen.1

Het sulfaatgehalte (totaal en vrij) in de urine geeft informatie over het 'verlies' van sulfaat via de urine. De mate van sulfatering van de renale tubulaire eiwitten bepaalt ook hoeveel sulfaat opnieuw kan worden geabsorbeerd en hoeveel wordt uitgescheiden met de urine.

De test voor vrij en totaal sulfaat in bloed (zie onder aanvullende tests) kan aanvullende informatie verschaffen.

Sulfiet in de urine geeft informatie over het niveau van sulfiet inname via het dieet en / of het vermogen van het lichaam om sulfiet om te zetten in sulfaat (noodzakelijk voor sulfatering). Voor deze omzetting is het molybdeen bevattende enzym sulfietoxidase noodzakelijk, zodat een indicatie ook kan worden verkregen voor een mogelijk molybdeen tekort.

Thiosulfaat en thiocyanaat in de urine: Thiosulfaat ontgift onder andere cyanide. Daardoor wordt thiocyanaat gevormd. Het enzym rhodanese is vereist voor deze omzetting. De gehalten van deze stoffen geven (in combinatie) informatie over de belasting met het giftige cyanide en / of het vermogen om het cyanide te ontgiften. Het toxische cyanide-ion remt de oxidatieve fosforylering en cellulaire oxidatie, zodat er minder ATP (energie) beschikbaar komt.